Chimborazo vulkaan

Riobamba,1 juni 2016

Zo, dat was me het dagje wel zeg! Ben echt uitgeput maar wel voldaan en trots dat we het allemaal zonder kleerscheuren hebben volbracht.

We werden om 7:30 opgehaald door Diego met een grote 4-wheel drive met twee bankjes in de lengte achterin en 6 fietsen op het dak.we vroegen meteen of er nog meer mensen meegingen maar nee, we zijn met ons viertjes, de extra fietsen zijn voor noodgevallen.
Nog even aan de overzijde van de weg een sandwich gehaald voor tussen de middag. Ze waren al besteld door het fietsbureau Probici, dus zo klaar.

De bankjes zijn laag en oncomfortabel, zeker daar de wegen hier slecht zijn en er dus om de haverklap hard geremd wordt. Je zit ook niet vast dus bij bochten is het schuiven. Maar goed, we komen boven op de berg Chimborazo, zo ver we kunnen komen. De laatste 8 km is in het Nationale park en we zien al snel onze eerste vicuña's, echt schattige dieren. Het is de schattige uitvoering van een lama.
Eenmaal boven ligt de parkeerplaats op 4800 meter hoogte en dat merk je! Bij elke inspanning sta je te hijgen. We kunnen nog naar boven klimmen over een steil pad vol sneeuw naar 5041 meter. Je mag niet buiten het pad (vrij smal) want het is een protected area. Het is zwaar, heel zwaar, Maarten en ik blijven steken op 4950 meter maar Grace en Bob halen de berghut! Superknap! Het is overigens lekker warm, de zon schijnt en de sneeuw smelt. Het teruglopen naar de auto gaat beduidend makkelijker hoewel het best erg schuiven is op de nu gladde sneeuw. De top is overigens 6310 meter en omdat deze vulkaan dicht bij de evenaar staat is hij het verst verwijderd van de kern van de aarde. Het is dus eigenlijk een klein beetje de allerhoogste berg maar wij rekenen altijd vanaf zeeniveau en dan verliest de Chimborazo.

Terug bij de auto haalt Diego onze fietsen van de wagen en deelt de gisteren gepaste handschoenen (2 stuks; een katoenen voor de hele hand en een leren exemplaar zonder vingers) helmen, knie- en elleboog beschermers uit. Verder controleert hij of alles goed is aangedaan en checkt onze helmen nogmaals. Ook doet hij nog bandjes om onze broeken op enkelhoogte. We zien eruit als Robocop. En dan gaan we eerst oefenen op het parkeerterrein en maakt Diego een foto van ons bij het hoogtebord. We krijgen instructies: 1 eerste 5 minuten langzaam fietsen om te wennen. 2 alle bochten aan de buitenkant nemen. 3 achterrem gebruiken, en 4 afstand houden van elkaar.
Daar gaan we, ik rem me suf want het gaat meteen behoorlijk naar beneden, het is ongeasfalteerd en er zitten gaten, richels (wasbord) en stenen in. Maar het went en de uitzichten zijn prachtig, we staan regelmatig even stil want fietsend heb je alle aandacht en concentratie nodig om goed te rijden. De vulkaan is nog prachtig te zien en met maar weinig bewolking. We genieten er allemaal van. Na 8 km zijn we terug bij de ingang van het Nationale park en staat Diego er ook weer met de auto. Hierna een stuk wat al veel soepeler gaat, we zijn wat meer gewend en hier is het pad beter.

Diego vertelt ons elke keer waar we naartoe fietsen en waar we elkaar weer zien. We krijgen ook twee walkie talkies, een voor Bob voorop en een voor mij achteraan. Grote grap: Bob zegt " here Bob, cambio" dus ik antwoord " here Grace, cambio. Nee sukkel, ik heet natuurlijk Arlette, we zullen maar zeggen dat het de hoogte is