Ingapirca 30 mei 2016
Blijf op de hoogte en volg familie
31 Mei 2016 | Ecuador, Alausí
Zo, dat was weer een welbestede dag! Allereerst iedereen bedankt voor de leuke reacties, wordt erg gewaardeerd.
Vanochtend allerhartelijkst afscheid genomen van onze twee gastheren in Pumapungo hotel. We werden zelfs uitgezwaaid toen we de steile poort naar de buitenwereld namen.
Zonder navigatie blijkt in dit land wel lastig, we zijn op de goede weg maar helaas zijn ze vanuit deze richting vergeten de afslag aan te geven. Gelukkig doet onze interne navigatie het heel goed en omdat deze weg niet goed "voelt" zet Bob de navigatie op zijn telefoon weer aan en inderdaad, als we gekeerd zijn komt de afslag prachtig in beeld!
We rijden lekker door en besluiten dat het landschap nog het meeste weg heeft van Teletubbie land, glooiend, groen en vriendelijk. We rijden over een weg die zelfs Bob's navigatie niet heeft -zo nieuw - naar de Ruïnes van Ingapirca. De bewaker bij de kassa heeft iets in zijn hand dat hij aan de kassaman laat zien. Het blijkt een kolibri die tegen het raam is gevlogen, zo'n piepklein vogeltje in zo'n grote knuist. We mogen er natuurlijk een foto van maken, hij hoopt dat het alleen geschrokken is en streelt het liefdevol zachtjes met 1 vinger. Wij hopen het ook. Grace en Bob kunnen naar binnen als student én er zit ook nog een rondleiding bij. De man heet Fuentes en spreekt Engels op zijn Spaans maar we maken er wel wat van. Hij vertelt dat dit eerst een heilige plaats van de Cañari stam was. Zij aanbidden de maan en maken ovale bouwwerken. Daarna kwamen de Inca's die de plek overnamen en zij aanbidden de zon en maken vierkante taps toelopende bouwwerken. Deze site is een mooi voorbeeld van allebei. Van het belangrijkste bouwwerk, de zonnetempel, is de basis ovaal van de Cañari met daar bovenop een vierkant taps toelopend stuk van de Inca's.
Hij vertelt ook dat de Cañari niet aan mensenoffers deed maar dat als een belangrijke priester(es) een natuurlijke dood vond dat de bedienden dan dienden mee te gaan naar het volgende leven. Daartoe brouwden zij van een speciale plant (een soort Angels Trumpet) een thee. Deze plant bevat de stof Scopolamine en die is dodelijk.
Het is een fraai complex op een prachtige heuvel. Er is helaas niet heel veel over gebleven van de gebouwen maar we krijgen een aardige indruk, het was geen stad maar een heilige plaats met priesters andere hoge piefen. Er lopen ook nog een aantal lama's over het terrein en die komen heel dichtbij, erg leuk.
Hierna lopen we ook nog een pad om wat andere stukken te bekijken die voor de Inca's belangrijk waren. Hier begint het even te regenen en we schuilen voor de ergste nattigheid. Het pad loopt 100 meter naar beneden, dat is niet zo erg hoewel de treden voor mensen met korte benen te hoog zijn. Het erge is dat je die honderd meter ook weer omhoog moet en we zitten momenteel op 3100 meter boven zeeniveau en dat voel je echt wel! Maar het is de moeite waard. We lunchen in hetzelfde tentje waar de gids eet en er zit geen enkele buitenlander. Ze spreken ook niet allemaal Spaans maar de locale taal Kichwa. Maar we komen er wel uit, er spreekt er eentje wel Spaans en binnen no time hebben we lunch.
Nu door naar Alausi waar we morgen de trein willen nemen voor een spectaculair ritje. Het heet Nariz del Diablo (neus van de duivel) en schijnt een van de steilste treintrajecten te zijn, waar de trein alleen met een zigzagbeweging de berg kan bedwingen.
We nemen twee kamers in Hotel Europa met een parkeerplaats achter de kamers. Het lijkt een soort motel met kamers op de begane grond aan het oprijpad. Wij hebben daar twee kamers. Het haalt het niet bij gisteren maar er staan twee redelijk schone bedden in de kamers en we hebben een eigen badkamertje.
Even schrijven en lezen en dan gaan we om 18:00 onderweg om te eten. Veel is er niet maar de pizzatent die Grace heeft uitgezocht is een Italiaanse plaats waardig. Heerlijk gegeten en nu weer op de kamer.
Morgen ga ik vroeg naar het station om kaartjes te halen en dan haal ik later de rest om mee te gaan.
Welterusten!
Vanochtend allerhartelijkst afscheid genomen van onze twee gastheren in Pumapungo hotel. We werden zelfs uitgezwaaid toen we de steile poort naar de buitenwereld namen.
Zonder navigatie blijkt in dit land wel lastig, we zijn op de goede weg maar helaas zijn ze vanuit deze richting vergeten de afslag aan te geven. Gelukkig doet onze interne navigatie het heel goed en omdat deze weg niet goed "voelt" zet Bob de navigatie op zijn telefoon weer aan en inderdaad, als we gekeerd zijn komt de afslag prachtig in beeld!
We rijden lekker door en besluiten dat het landschap nog het meeste weg heeft van Teletubbie land, glooiend, groen en vriendelijk. We rijden over een weg die zelfs Bob's navigatie niet heeft -zo nieuw - naar de Ruïnes van Ingapirca. De bewaker bij de kassa heeft iets in zijn hand dat hij aan de kassaman laat zien. Het blijkt een kolibri die tegen het raam is gevlogen, zo'n piepklein vogeltje in zo'n grote knuist. We mogen er natuurlijk een foto van maken, hij hoopt dat het alleen geschrokken is en streelt het liefdevol zachtjes met 1 vinger. Wij hopen het ook. Grace en Bob kunnen naar binnen als student én er zit ook nog een rondleiding bij. De man heet Fuentes en spreekt Engels op zijn Spaans maar we maken er wel wat van. Hij vertelt dat dit eerst een heilige plaats van de Cañari stam was. Zij aanbidden de maan en maken ovale bouwwerken. Daarna kwamen de Inca's die de plek overnamen en zij aanbidden de zon en maken vierkante taps toelopende bouwwerken. Deze site is een mooi voorbeeld van allebei. Van het belangrijkste bouwwerk, de zonnetempel, is de basis ovaal van de Cañari met daar bovenop een vierkant taps toelopend stuk van de Inca's.
Hij vertelt ook dat de Cañari niet aan mensenoffers deed maar dat als een belangrijke priester(es) een natuurlijke dood vond dat de bedienden dan dienden mee te gaan naar het volgende leven. Daartoe brouwden zij van een speciale plant (een soort Angels Trumpet) een thee. Deze plant bevat de stof Scopolamine en die is dodelijk.
Het is een fraai complex op een prachtige heuvel. Er is helaas niet heel veel over gebleven van de gebouwen maar we krijgen een aardige indruk, het was geen stad maar een heilige plaats met priesters andere hoge piefen. Er lopen ook nog een aantal lama's over het terrein en die komen heel dichtbij, erg leuk.
Hierna lopen we ook nog een pad om wat andere stukken te bekijken die voor de Inca's belangrijk waren. Hier begint het even te regenen en we schuilen voor de ergste nattigheid. Het pad loopt 100 meter naar beneden, dat is niet zo erg hoewel de treden voor mensen met korte benen te hoog zijn. Het erge is dat je die honderd meter ook weer omhoog moet en we zitten momenteel op 3100 meter boven zeeniveau en dat voel je echt wel! Maar het is de moeite waard. We lunchen in hetzelfde tentje waar de gids eet en er zit geen enkele buitenlander. Ze spreken ook niet allemaal Spaans maar de locale taal Kichwa. Maar we komen er wel uit, er spreekt er eentje wel Spaans en binnen no time hebben we lunch.
Nu door naar Alausi waar we morgen de trein willen nemen voor een spectaculair ritje. Het heet Nariz del Diablo (neus van de duivel) en schijnt een van de steilste treintrajecten te zijn, waar de trein alleen met een zigzagbeweging de berg kan bedwingen.
We nemen twee kamers in Hotel Europa met een parkeerplaats achter de kamers. Het lijkt een soort motel met kamers op de begane grond aan het oprijpad. Wij hebben daar twee kamers. Het haalt het niet bij gisteren maar er staan twee redelijk schone bedden in de kamers en we hebben een eigen badkamertje.
Even schrijven en lezen en dan gaan we om 18:00 onderweg om te eten. Veel is er niet maar de pizzatent die Grace heeft uitgezocht is een Italiaanse plaats waardig. Heerlijk gegeten en nu weer op de kamer.
Morgen ga ik vroeg naar het station om kaartjes te halen en dan haal ik later de rest om mee te gaan.
Welterusten!
-
31 Mei 2016 - 07:31
Pap:
Gôh,had ik er maar aan gedacht dan hadden jullie mijn tomtom mee kunnen krijgen. Suf!
Dat Ingapirca is toch nog een behoorlijk groot complex. Er is weliswaar maar een wat grotere ruïne overgebleven maar er hebben heel wat gebouwtjes gestaan. De trap konden we op de beschikbare beelden niet vinden. Inderdaad valt zo'n klimpartij op die hoogte niet mee als je er niet aan gewend bent.
San Pedro de Alasi met Sint Petrus behoorlijk dominant op een bergtopje. Grappig om te zien hoe de spoorlijn door het dorp loopt en een behoolijk scherpe bocht maakt. Zeker smalspoor? Als dat een voorbeeld is van hetgeen jullie te wachten staat heb je wat voor de boeg. Ik denk dat Knysna-George daarbij vergeleken kinderspel is. We zien ook een behoorlijk brede en goed verzorgde "boulevard" door het dorp lopen. Chique hoor! -
31 Mei 2016 - 08:07
Mies Buurvrouw:
Heel veel leesvoer in de ochtend, geniet ervan. Ga zo door. Gaan jullie nog naar cusco en Macchu Picchou?
Vanuit onze slaapkamer staat jullie tuin er prachtig bij. Alles oke groeten Mies. -
31 Mei 2016 - 11:20
Chris:
Mooi geschreven! Was er even helemaal bij, super!
Ben benieuwd naar de kolibrifoto.
Voorzichtig in de trein he! -
31 Mei 2016 - 20:13
Familie Nijhof:
Nee Mies, we gaan niet naar Peru, we blijven in Ecuador.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
